Doktorand Krzysztof Gołuch získal významné ocenění Pro Ecclesia et Pontifice

Krzysztof Goluch obdržel od papeže velmi významné ocenění – arcibiskup mu včera předal papežův řád Pro Ecclesia et Pontifice za obětavou práci, kterou Krzysztof dělá pro handicapované lidi. O tom také svědčí jeho fotografická kniha Každý sedmý.

– Kdo Ti vyznamenání předával?

Ojciec Święty Franciszek odznaczył mnie orderem Pro Ecclesia et Pontifice na wniosek Metropolity Katowickiego Arcybiskupa Wiktora Skworca.

Papež František mě ocenil řádem Pro Ecclesia et Pontifice na doporučení Katovického Metropolity arcibiskupa Wiktora Skworca.

– Co pro Tebe ocenění znamená?

Ta nagroda dla mnie jest duży wyróżnieniem. Stopniowo zaczyna do mnie docierać, jak wiele znaczy to wyróżnienie. Ostatnio mój kolega podczas spotkania fotograficznego podzielił się informacją o orderze. Koleżanka, sceptyczna wobec kościoła, najpierw potraktowała to jako żart. Gdy dowiedziała się, że to jednak prawda i że medal nadał papież Franciszek, głęboko się wzruszyła. To zdarzenie uświadomiło mi, jakim Franciszek jest autorytetem i jakim darzony jest szacunkiem w różnych środowiskach.

Udělení tohoto řádu je pro mě obrovským oceněním. Teprve postupem času si uvědomuji, co to pro mě znamená. Na fotografickém setkání jsem se od kolegy dozvěděl o tomto návrhu. Kolegyně, která je nevěřící, to brala jako žert. Když se ale potvrdilo, že je to pravda, byla dojatá. Tato skutečnost mi potvrdila, jakou autoritou je papež František pro různé skupiny lidí.

– Jaký ohlas má kniha Co siódmy?

Książka „ Co siódmy” cieszy się dobrym odbiorem wśród odbiorców fotografii. Wystawa towarzysząca wydaniu książki była prezentowana w kilku miejscach, takich jak Ruda Śląska, Knurów, Gliwice, Świdnica. W ramach promocji książki zostało zorganizowane kilka spotkań autorskich, na które wraz z Michałem Szalastem, kuratorem wystawy i autorem tekstu jeździmy i spotykamy się z miłośnikami fotografii. Podczas tych spotkań opowiadamy o pracy nad projektem i książką „Co siódmy“. Często podczas tych spotkań rozmowy o fotografii przeradzają się w rozmowy o życiu i jego sensie. Książka często wywołuje silne emocje szczególnie u tych osób, które maja kogoś w rodzinie niepełnosprawnego lub w jakiś sposób miały do czynienia z tego typu osobami. Najbardziej cieszy mnie to, że odbiorcy książki mówią mi, że w tych fotografiach jest ukryta prawda i nie ma w nich fałszu.

Kniha „Každý sedmý” má mezi fotografy dobrý ohlas. Doprovodná výstava ke knize byla realizována v řadě měst, např. Ruda Śląska, Knurów, Gliwice, Świdnica. V rámci prezentace knihy se uskutečnilo mnoho autorských setkání s milovníky fotografie, na která společně s kurátorem a autorem textu jezdíme. Během těchto setkání hovoříme o vzniku knihy a rozhovory se často věnují otázkám smyslu života. Kniha vyvolává silné emoce, zvláště u těch, kteří mají v rodině nebo blíkosti někoho postiženého. Nejvíce mě těší reakce diváků, kteří hodnotí mé snímky jako pravdivé, bez manipulace.

– Pokračuješ v tomto projektu dále?

Książka „Co siódmy” była zamknięciem pewnego okresu mojej twórczości. Temat poświęcony osobom niepełnosprawnym jest mi nadal bliski. Obecnie pracuję nad projektem poświęconym pracy osób niepełnosprawnych pod roboczym tytułem „W pracy”. Część projektu już była prezentowana podczas wystaw w galerii Extravagance w Sosnowcu oraz Arcidiecézní Muzeum Olomouc /Café Amadeus.

Kniha „Každý sedmý” je završením konkrétní etapy fotografické činnosti, ale téma zravotně postižených je mi stále blízké. V současnosti pracuji na cyklu s pracovním názvem „V práci”, kdy část projektu byla již vystavena v galerii Extravagance w Sosnowcu a Arcidiecézním Muzeu v Olomouci /Café Amadeus.

– Co pro Tebe znamená práce s hendikepovanými lidmi?

Praca z osobami niepełnosprawnym jest dla mnie codzienną pracą, jak i również wyzwaniem fotograficznym. Praca z niepełnosprawnym daje ciekawą perspektywę patrzenia na świat. To że rodzimy się zdrowi, że mamy zdrowe ręce i nogi jest bardzo wielkim darem, którego często nie doceniamy i niekoniecznie darem na całe życie.

Práce s postiženými lidmi je pro mě součást každodenní profese, ale zároveň fotografickou výzvou. Tato spolupráce mi poskytuje zajímavý pohled na svět. To, že se narodíme zdraví, je pro nás často samozřejmost, kterou ani nedoceňujeme. Je to dar na celý život.

– Jak dlouho fotografuješ hendikepované lidi?

Osoby niepełnosprawne fotografuję od 15 lat, a część fotografii zawarta w książce „Co siódmy” była jeszcze wykonywana na filmach czarno-białych. Wiele fotografii, które znalazły się w książce konsultowałem jeszcze moim pierwszym nauczycielem fotografii Piotrem Szymonem. To od niego pierwszego dowiedziałem się o ITF i od niego zaraziłem się pasją do fotografii.

Postižené spoluobčany fotografiuji již 15 let a část snímků zveřejněných v knize byla zhodovena ještě na černobílý materiál. Hodně fotografií jsem konzultoval s mým prvním učitelem fotografie Piotrem Szymonem. Od něj jsem se dozvěděl o Institutu tvůrčí fotografie v Opavě a od něj jsem se také nakazil láskou k fotografii.

– Jak propojuješ práci vedoucího ústavu a fotografa?

W Caritas pełnię funkcję zastępcy dyrektora ośrodka dla niepełnosprawnych w Knurowie. W pracy wykonuję niewiele fotografii, ale najczęściej są to zdjęcia dla potrzeb ośrodka, np. do katalogu czy do internetu.

V Caritas pracuji jako zástupce ředitele pro zdravotně postižené v Knurově. Během práce příliš nefotografuji, ale to co vytvořím slouží jako dokumentace této instituce pro internet a katalogy.

Otázky pokládal: Ondřej Durczak Překlad: Jiří Siostrzonek

0